Pfff... El jungle hier zijn we dan! Op internet gelezen dat de weg van Medan naar Bukit Lawang redelijk 'bumpy' zou zijn. De mensen die dat hebben geschreven, hebben gevoel voor understatement.

Vanmorgen om 08:00 uur zijn we met een taxi naar Changi Airport gegaan en hebben daar direct ingecheckt. Priscilla een Caramel Macchiato en Nick een normale koffie. De vlucht van Singapore naar Medan duurde ongeveer een uur en verliep zonder problemen. Ja, wat moet je verwachte van Mandala Airways? Het vliegtuig gezien hebbende, waren we gerustgesteld. Alle verhalen over krakkemikkige vliegtuigen kunnen direct de prullenbak in!

Vanaf Medan Airport namen we de taxi naar het busstation. Daar zijn we naar een busje naar Bukit Lawang geleid. We hadden dus echt een 'private car' naar Bukit moeten wensen, want de rit met deze bus uit 1899 was de ergste uit ons leven. Het busje had plaats voor 13 mensen en was gevuld met 21(!) mensen. De opa achter het stuur hing de hele tijd op de rechter rijbaan (ja, ze rijden hier links) om te kijken of hij op de meest idiote punten kon inhalen. Wat resulteerde in een aanrijding met een auto voor ons. Nu hebben we aan den lijve ondervonden waarom bumperkleven verboden is in Nederland, haha. Nu lachen we erom, maar op het moment zelf was het echt niet leuk. Omdat het zo ontzettend goedkoop was, kozen we de bus. Vanaf nu nemen we alleen nog maar 'dure' prive chauffeurs! Ondanks de harde klap was de omgeving prachtig. Ook was het indrukwekkend om te zien hoe de mensen hier leven. Elk dorpje waar we langs reden was krakkemikkig maar uniek.

De mensen hier rijden als gekken op hun moters, alsof hun leven niets waard is. Ten eerste zitten ze soms met z'n vieren op zo'n ding - zelfs baby's en kleine kinderen. Ten tweede, draagt 95% geen helm en ten derde halen ze (links + rechts) in op elk moment, dus ook als het niet kan. Wij zeiden tegen elkaar: dat kan nooit goed blijven gaan! En ja hoor.... daar lag een moter op de grond en 5 meter verder, midden op de weg, lag een man op de grond, op zijn buik en met zijn gezicht op het asfalt. Een aantal mensen stonden er in no-time bij en haast niemand deed iets! De man draaide zichzelf om en hij was helemaal bebloed. Wat een vreselijk gezicht!

Aangekomen op het busstation werden we opgehaald door Obiwan (de volwassen versie van Mowglie uit Junglebook) die net andere gasten had weggebracht. De laatste km naar Bukit Lawang legden wij af in een motortaxi. Ook geen aanrader, maar we hadden echt geen keus. Onze 'hutkamer' was prachtig, we zaten midden in de jungle aan een rivier. Om hier te komen moesten we nog een slipperig pad dat omhoog en omlaag ging afleggen. We hebben vervolgens alles in de kamer gelegd en Nick is toen lekker in de hangmat gaan liggen. Zucht.... wat is het leven toch goed zo.....

Tot snel!

Dikke kus Nick & Priscilla